Beschuit met Muisjes

Hiephiep...hoeraah!

Pitchu is zojuist bevallen van 4 gezonde pups. Het was een hele klus. Zowel beschuit als muisjes zijn niet verkrijgbaar in Cambodja (ik heb wel nog een pak gestampte muisjes van mam, maar dat telt niet!), maar de blijdschap is er niet minder om. Van de week uitgebreid verslag...nu zijn we te moe.

Mams met haar 4 gezonde blagen!

Korte vakantie & Vlaggen halfstok

Het was een drukke week, vol ceremoniën, werk, 3 vakantiedagen en voor Cambodja weer een beetje ellende. Dat zometeen.

Mijn nieuwe baan op "Sun Montessori Kindergarten" is een feit, al is het niet helemaal gelopen zoals ik had verwacht...uiteraard. De directeur van Beltei wilde allereerst dat ik alle level 9 klassen bleef doen. Dit komt erop neer dat ik 2 fulltime dagen moet blijven omdat er 2 groepen zijn en er maar 3 dagen voor mijn nieuwe uitdaging overblijven. De eigenaresse van de school ging gelukkig wel akkoord met slechts 3 dagen, omdat mijn assistentes vinden dat ik het "zo leuk doe" en omdat ze weet dat ik niet zo 1-2-3 weg zal gaan, wat met de meeste leerkrachten hier vaak wel zo gaat. Ik vind het heerlijk om met de kleine dreumesen te werken, al wordt het een volle agenda. Per 1 november begin ik officieel.

 

 De Montessori-methodes zijn ook wat verder te zoeken dan verwacht. Volgens de eigenaresse het gevolg van de verwachtingen van de ouders. Ze begrijpen de principes van de methode niet en verwachten dat hun 3 jarigen thuiskomen met het ABC van buiten geleerd. Ik heb met haar afgesproken dat we stap-voor-stap wat Montessori-technieken gaan herinvoeren. Ik verdiep me momenteel in wat gedownloade e-books betreffende Maria Montessori's gedachtegoed. Het streven is om een balans te creëren tussen conventionele methodes en Montessori, dat was tenslotte de reden dat ik de baan aannam. Zo kan ik mezelf ontplooien en tevens een goede naam voor haar schooltje scheppen.

Met een aantal collega's

Dit weekend was het alweer tijd voor het jaarlijkse "Phum Ben Festival", wat officieel 15 dagen duurt. De laatste 3 dagen van het festival zijn het belangrijkst en zijn nationale feestdagen. Phum Ben is een ceremonieel feest. Het draait vooral om tempelbezoeken en offers brengen. Iedereen gaat naar ten minste 7 tempels (al lukt dat in het drukke stadse leven al lang niet meer) in en om zijn geboortedorp om offers voor overleden ouders en grootouders te brengen. De monniken fungeren met hun ceremoniën, zegeningen en psalmgezang als een soort voorportaal naar het hiernamaals. De hongerige geesten van voorouders worden hiermee tevredengesteld en gunstig gestemd voor de toekomst. Naast vele verschillende ceremonieen (ik zie elk jaar weer nieuwe dingen) wordt er vooral gefeest met veel eten en ook alcohol wordt hierbij niet vergeten. Dit vormt tevens de hoofdoorzaak van de "tijdelijke" verdubbeling van dodelijke verkeersongevallen.   
 

Niets is te gek om te offeren

 Vrijdag kreeg ik een telefoontje van Kanha. Ze wilde naar haar geboortedorp om op bezoek te gaan bij haar familie die ze al meer dan 7 jaar niet gezien heeft en daar tevens "Phum Ben" te vieren. Ze had geen vervoer van haar huis naar het busstation (zo'n 15 km van haar huis) en vroeg of ik haar wilde brengen. Omdat ze inmiddels flink haar best doet om zelf haar centen bij elkaar te verdienen met het geven van Engelse les, zegde ik toe. Het was de afgelopen dagen al enorm druk geweest met al het uitgaande verkeer en het kostte me tweeënhalf uur op haar op te pikken en naar het busstation te brengen, mijn hele middagpauze voor een trip van slechts 25km. Bij het busstation aangekomen liep ze wat verward rond op zoek naar het juiste busje. "Dit is een goed moment om levenservaring op te doen, dus laat je niet beetnemen", zei ik en stopte haar $5,= busgeld toe terwijl ik haar gedag zei.

Complete volksverhuizing!

Zaterdag ging ik met de Apsara-familie naar de verjaardag van hun jongste kleindochter in een nog betrekkelijk primitief gedeelte van Phnom Penh. Ik had een klei-setje meegebracht en na het uitblazen van de kaarsjes zat een heel arsenaal kinderen te kleien...het kado sloeg aan. Ik speelde de clown met een zak meegebrachte ballonnen en kleide een dikke drol in elkaar wat alle kids aan het schateren bracht. Op tijd weer terug want we moesten het laatste veerpont halen. Ik was meteen uitgenodigd voor de volgende dag om de Phum Ben ceremonie mee te vieren. Ondanks het feit dat ik een flinke kou voelde opkomen zei ik meteen "ja". Omdat ik inmiddels als familielid beschouwd word, kan ik zulke gelegenheden moeilijk afslaan.

Jaja...smeer het maar uit

Hiep, hiep, hoeraah!

De volgende ochtend was ik er echter belabberd aan toe en stuurde meneer Sopha met spijt een afzeg-sms. Desondanks deed ik mijn ochtendmeditatie en kroop terug onder de wol (dat is uiteraard spreekwoordelijk bedoeld), totdat ik een half uur later opnieuw wakker werd. Ik voelde me wonderwel ineens stukken beter en besloot alsnog (na een flinke bak sterke koffie) om te gaan. Om 9 uur arriveerden we in Ang Snoul (27km buiten Phnom Penh, gebortedorp van 2e schoondochter van de familie) waar we linea recta naar de pagode voeren. Daar was het een drukte van jewelste. Er volgde een uitvoerige ceremonie, veel langer dan ik ooit met Dara meemaakte. Offeren met de hele familie en zegeningen ontvangen, respect betuigen aan de Boeddha gevolgd door een uitgebreide mantra-sessie (zanggebeden) voor alle aanwezigen.

Monnik bereid offers voor

Zelfs kleintjes doen mee

Een Engels sprekende monnik gaf me nog een persoonlijke zegen wat me een lichtelijk opgelaten gevoel gaf, zo tussen honderden Cambodjanen. Ik vind het enorm interessant om de ceremoniën bij te wonen, maar uiteindelijk is het niet mijn Boeddhistische insteek. Lijkt me iets te veel op het katholieke bidden en wegwassen van de zonden. Ik ben meer een "Dharma-volger", iemand die de Boeddhistische wijsheden en normen na probeert te streven. "De pure vorm", zoals ik het zelf noem...zonder poespas.

Tussendoor thee drinken

Traditioneel Phum Ben gerecht: Kleefrijst met gele bonen en varkensvlees

Daarna werden we getrakteerd op een enorme lunch, thuis bij de schoonfamilie. Helaas niet vegetarisch, dus ik heb mijn principes even moeten laten varen, al heb ik er wel bewust de groentes uitgevist. Ook een "schnaps" was moeilijk af te slaan. Ik was me inmiddels weer behoorlijk beroerd gaan voelen en kreeg een paracetamolletje aangerijkt, die me tezamen met wat neusspray en de Cambodjaanse jajum wat verlichting gaf. Een dutje in de hangmat gaf een goede opknapper. Daarna een brommer-ritje door het platteland samen met 2 kids en Pascal.

Jummy...lunch!

Pascale met kids op brommer

 Pascal is een Fransman en goede bekende op de AAA sinds 2003. Hij kwam ooit in 2001 voor het eerst naar Cambodja als toerist Hij woont inmiddels al 17 jaar in Mexico waar hij als gids werkt, gespecialiseerd in archeologie en authentieke kunst. In 2005 kwam hij met het idee om tevreden reizigers een alternatief te bieden in Cambodja. Zodoende kon hij zijn eigen vakantie financieren en tevens zijn werk als gids uitdiepen. Hij begint met een gedetailleerde toer in Siem Reap langs de beroemde tempels van Angkor Wat, die maar liefst een week duurt en eindigt uiteindelijk weer in Phnom Penh met een show bij de Apsara school. Zo sponsort en steunt hij AAA op zijn manier. Hij heeft tevens een pleegdochter in Siem Reap, die hij gedurende de afgelopen 10 jaar financieel ondersteunt. Inmiddels verdient ze haar eigen geld en kan zo in de toekomst, met hier en daar wat aanvullende hulp van Pascal, op haar eigen benen staan. Oké...even terug naar waar ik was...ik dwaal weer af!

Genieten van het uitzicht

Pascale & Sopha-Vong, mini-veerboot

Ingang naar oude tempel

We relaxten even bij wat leek op een rivier of meer...het zou zomaar droog kunnen liggen na het regenseizoen...en bezochten nog een tempel waar onze aandacht werd getrokken door een stel apen. Ik vond ze vooral zielig omdat ze vastgeknoopt zaten aan een boom. Een vriendelijke monnik maakte in zijn beste Engels, gemengd met Khmer een praatje met ons, terwijl het kleinste aapje al salto makend om aandacht krijste. Met de hoop dat de monniken de dieren met de beste bedoelingen hielden in mijn achterhoofd, speelden we een half uurtje met het diertje waarna we tussen de rijstvelden door al hobbelend over de zandweg weer terugkeerden.

Genietend van alle aandacht

Nadat ik nog even de kids van het dorp vermaakte met een handjevol ballonnen die nog over waren van het feestje en 2 zakken snoep, zat de dag er alweer op. Ik werd nog aangeklampt door een jongen met het downsyndroom die met me mee naar Phnom Penh wilde...arme knul...en na wat geknuffel, dan toch maar de auto in. We werden getrakteerd op een warm "byebye" en werden uitgezwaaid totdat we alleen nog een stofwolk achter ons zagen.

Thuis aangekomen nog even lekker achter de tv bijgekomen en vroeg naar bed, ter voorbereiding op de volgende trip. Vroeg het nest uit en nog beroerder als de dag ervoor kwam ik zeer traag op gang. Koffie hielp niet en dat maakte gelukkig niet erg veel uit want de zus van Dara loopt altijd vertraging op. Seca ging ook mee. Een dagtrip naar Kirirom, een bekende berg...wederom zo'n lokale picknickplek...maar dan 100km verderop. Maar eerst naar de pagode (tempel) om Phum Ben offers te brengen. Ik bleef buiten omdat Pitchu erbij was en liet het ceremoniele gedeelte dit keer aan Seca, Dara en zijn familie over. Zoals verwacht was het zo gepiept en stonden ze binnen 'n kwartier weer buiten, gezegend en al...op naar het amusement!

Aan de voet van de berg aangekomen bleek het toch nog een behoorlijke klim naar de top. Al hobbelend en schuddend schoof de auto langzaam over het erbarmelijk slechte wegdek bergop. Langs de weg tientallen bedelaars van alle leeftijden, bejaarden maar ook kinderen, soms amper 2 jaar oud, op hun knietjes jammerend om een paar cent. Ik deelde snoep en ballonnen, want dat geld wordt toch weer afgenomen...triest. Op de top aangekomen, een drukte vanjewelste...uiteraard...het is tenslotte een feestdag en dan trekt het hele land er zowat op uit. En...speciale prijzen.

Dara & Outhdom steken over

 De picknick-hutjes op de prominente plekken bij de waterval (amper waterval te noemen, eerder een wilde beek) waren al bezet, dus wij werden naar een uitgestorven gedeelte geleid, waar de meeste hutten al hun geest gegeven hadden en een onmiskenbaar troosteloze en verlaten ambiance uitademden. We kregen de beste hut en uiteindelijk was het geweldig. Geen gekwetter van op elkaar gepropt volk, geen verkooppraatjes...alleen maar de natuur en wij. Vooral in mijn verzwakte toestand...heerlijk. Hapje eten, pootje baden, lekker dutten en met wat rivierplantjes voor mijn balkonvissen...terug naar huis.

Seca doet een dutje

Verse zuurstof opslaan

 Toen begon de ellende. Hoe verder we bergaf gingen des te meer druk er op mijn oren kwam. Neusspray en slikken brachten geen verlichting. Mijn linkeroor begon te kloppen en tegen de tijd dat we bijna thuis waren leek het alsof er iemand met een satéprikker in mijn oor zat te porren...de hel. Meteen oordruppels in de kanalen gegoten en pijnstillers en vitamine-c als toetje. De aanbevolen penicilline sloeg ik af, apothekers hier weten niet wat ze ermee aanrichten en delen te pas en te onpas antibiotica uit voor de meest reguliere kwaaltjes. Gelukkig zakte de pijn langzaam en de volgende dag (gisteren) ben ik de hele dag op de bank gebleven, op wat huishoudelijke werkjes na...dat kan ik nooit laten.

Oorpijn is erg vervelend

 Terwijl wij naar Kirirom reden, bleek dat diezelfde nacht de oud-koning van Cambodja op 89-jarige leeftijd was overleden. Een enorme schok voor veel Cambodjanen. Hij was altijd erg geliefd geweest en ondanks alle ellende die de Cambodjanen hebben moeten doorstaan de afgelopen eeuw, heeft hij zijn volk altijd met alle macht proberen bij te staan. Hij beëindigde onder andere de Franse kolonisatie, nam zelf de politiek in handen, werd door de Fransen met de dood bedreigd om zijn nationalistische ideeën en werd in de jaren '70 uiteindelijk door een coup van Lon Nol afgezet en vluchtte naar Beijing. Pol Pot wierp met steun van de koning de regering van Lon Nol omver en kwam daardoor uiteindelijk aan de macht. De koning had echter geen rekening gehouden met het schrikbewind dat Pol Pot begon uit te voeren. De koning werd in zijn paleis gegijzeld gehouden en veel van zijn familieleden werden vermoord. De genocide en de vele politieke strubbelingen die volgden in de decennia erna lieten hem echter nooit onbewogen. Hij bleef vechten voor zijn land.

Norodom Sihanouk 31 oktober 1922- 15 oktober 2012

In oktober 2004, op bijna 82 jarige leeftijd, stond hij de troon af aan zijn zoon Norodom Sihamoni, de huidige koning. Cambodja was politiek stabiel en de gezondheid van Sihanouk ging met rasse schreden achteruit. Hij was een held voor zijn volk, had ze nooit in de steek gelaten. Hij leed aan prostaatkanker, diabetes en hypertensie en bracht veel tijd in China door, waar zijn medische gesteldheid stabiel werd gehouden...totdat hij afgelopen maandag 15 oktober overleed aan een hartstilstand. Hij was op...zijn tijd was daar. Met veel emotie en ophef werd hij vandaag Cambodja ingevlogen en een week van rouw is reeds ingegaan. Hij zal 3 maanden lang opgebaard liggen, zodat elke Cambodjaan de gelegenheid heeft om afscheid te nemen. Duizenden Cambodjaanse vlaggen hangen halfstok in de straten van Phnom Penh.

Koning Norodom Sihamoni, zoon van Sihanouk

Waar het ene leven eindigt, begint nieuw leven...Pitchu staat op ploffen, haar buik sleept zowat over de vloer, ze vreet ons arm aan luxe voedsel en ze is sacherijnig om elke scheet en blaft op alles en iedereen die in de buurt komt. Ze slaapt de hele dag en wil er vaker niet uit. De pups bewegen hevig in haar buik en ik denk dat het zo langzaam zal gaan gebeuren...hoe eerder hoe beter. De werpkist (groentekrat, op z'n Cambodjaans) met lappen staat klaar en het nummer van de dierenarts ligt in de aanslag...wachten. Ik laat het zo spoedig mogelijk weten als het raak is.

Dat kan echt niet meer lang duren...

Nieuwe Kans

Even tussendoor...

Terwijl op de AAA alles even stil ligt, was het voor mij een redelijk drukke week. Laatst sprak ik nog over een school die me een baan aanbood welke ik uiteindelijk afwees. Deze week was het opnieuw raak.

Op "Beltei", de school waar ik momenteel mijn kunsten in het Engels aan de man breng, werkte tot April dit jaar ook Dominic, een gescheiden Engelsman die de laatste 5 jaar les in Azië gaf en zo al doende van land naar land trok. In de pauzes dronken we vaak samen koffie bij 'n typisch Vietnamees koffiehuis op de hoek (met drie tv's op een rij en blèrende muziek uit de schelle speakers) en deelden zo elkaars reisverhalen. Zo vertelde ik ook over mijn werk met de kids en mijn toekomstplannen. Vóór zijn vertrek terug naar Groot Brittannië stopte hij me een brochure van een nieuwe school toe en gaf me het persoonlijke nummer van de eigenaresse. Hij had haar geholpen tijdens het opzetten van de Engels-Chinese privéschool. "Dit lijkt me echt iets voor jou", verklaarde hij in ons laatste gesprek. De brochure raakte zoek in mijn papierhandel en ik vergat het uiteindelijk.

De nieuwe folder (grote foto; Liam)

Vorige maand bladerde ik door mijn mobiele telefoonboek om eventueel ongebruikte nummers te wissen en stuitte op de naam "Roth" welke ik onmiddellijk terug linkte naar het vergeten aanbod. Ik besloot om voor de gein te bellen en aan de andere kant van de lijn antwoordde iemand met een typisch Cambodjaans accent. Ze had helaas geen werk maar zag graag mijn cv tegemoet via e-mail voor een eventuele toekomstige opening. De afgesproken sms met het e-mailadres kwam niet, dus liet ik het maar voor wat het was. Ik wilde niet opdringerig zijn en besloot een andere keer terug te bellen.
 
Afgelopen woensdag kreeg ik onverwacht een telefoontje...of ik als de wiedeweerga even langs zou willen komen. "Natuurlijk, ik ben net klaar met de les...geef het adres maar en dan zorg ik dat ik er zo ben", riep ik. Het bleek zowat bij mij om de hoek te zijn. Allereerst belandde ik in de verkeerde school met hetzelfde huisnummer, een normaal verschijnsel in Phnom Penh. 5 Minuten later zat ik goed. Een oude villa omgebouwd tot een kindvriendelijk paleisje genaamd "Sun Montessori Kindergarten". Ik werd vriendelijk ontvangen door de receptioniste en Roth wachtte al op mij in haar kantoor. Ze had met spoed een westerling nodig voor haar Engelse lessen. Het enige nadeel dat in het gesprek naar voren kwam was het lage aantal uren...15. Door het lage aantal werkuren en afwezigheid van oprechte interesse in het werk (veel buitenlanders geven hier puur les om de poen) was het voor haar moeilijk om personeel voor langere tijd te houden. Mij leek het een uitgelezen kans om meer gedegen ervaring op te doen in het werken met jonge kinderen...en ook nog eens via de methode van wijlen Dr. Maria Montessori, een lesgeefmethode die de wereld door de ogen van het kind bekijkt en op die manier het beste potentieel uit kinderen probeert te halen.

Maria Montessori 1870-1952

 Ik besloot om een gesprek met de campusdirecteur van Beltei aan te gaan, om zo te proberen mijn parttime uren (avond) te behouden en dat te combineren met de nieuwe school. Qua uren zou ik op die manier niet méér werken, maar het zou voor mij interessanter zijn vooral met het oog op de toekomst. Het antwoord was zoals ik had verwacht. "Beltei wil geen leraren die alleen parttime onderwijzen", antwoordde de directeur. Dus besloot ik met het voorstel te komen om één van de 3 fulltime dagen te behouden om de kerk in het midden te laten. Daar had hij meteen meer oor naar: "Ik zal kijken wat ik voor je kan betekenen", zegde hij toe. Met dat voorlopige antwoord ben ik opnieuw naar Roth gegaan en die was alleen maar blij met het aanbod. Omdat ik zoveel interesse toonde en zelf een vervolggesprek had aangevraagd, was ze zo enthousiast geworden dat ze zelfs een privé-student voor me geregeld heeft om de uren wat op te schroeven.

Binnenkant folder, nog behoorlijk prijzig ook...voor Cambodjaanse begrippen

Afgelopen vrijdag gaf ik reeds mijn eerste proefles en ik moet toegeven, het is flink wennen. Het betreft kinderen in de leeftijd van 2 tot 6 jaar oud. Ik moest ze het getal "3" leren en "1 en 2" herhalen. Goh...wat een opgave! Ik moest mezelf beteugelen om niet meteen het hele woordenboek over die hummels uit te strooien, wat ik normaliter juist wel met de tieners die ik lesgeef moet doen. Ik wilde meer doen dan nodig was dus het 1e kwartier was lichtelijk geforceerd en verwarrend voor me. Een les ziet er als volgt uit;

De eerste 30 minuten doe je één getal of één letter van het alfabet en je herhaalt voorgaande lessen. Vervolgens zing je een kwartier liedjes, met eventuele bijbehorende dansjes en het laatste kwartier kijk je met ze naar educatieve filmpjes. Volgens Roth komt het met name neer op het kweken van een vertrouwensband met de kleintjes, dat je lief voor ze bent en ze af en toe wat leert...spelenderwijs. Je bent meer begeleider dan leraar en het is voor Cambodjanen vooral belangrijk dat er een buitenlander werkt...dat geeft een goed imago en 't is mij om 't even. Er zijn 2 assistentes (!); één Chinees sprekende en één Engels-/Khmer sprekende, voor maximaal 15 kinderen per klas, kortom veel persoonlijke aandacht. Zij zorgen tevens voor huiswerk (ahum!) en de verzorgende zaken, zoals toiletbezoekjes en het opdrogen van tranen.

Zo gezegd zo gedaan, heb ik het getal 1 en 2 herhaald. 1 Neus...1 Mond...1 Hand...daaaaag! 2 Ogen...2 oren...2 handjes...hiep hiep hoeraaah! 3 Eendjes...kwaakkwaak! 3 Hondjes...wafwaf! 3 Poesjes...miauw! Zo blafte en kwetterde ik in de rondte...ik wist het ook even niet. Daarna leren ze (Montessori kinderen worden al heel vroeg gestimuleerd om te schrijven en lezen) om de getallen of letters in hun kleurrijke boeken te schrijven...eerst via stippellijntjes, vervolgens steeds minder stippels en uiteindelijk uit de losse pols. Terwijl ik achter de PC kroop om liedjes via de LCD-projector af te spelen kroop de jongste blaag (Liam, uit Engeland...nog net geen 2) meteen op mijn schoot om vervolgens tot het einde van de les aan me te blijven plakken. Na afloop gaf het me toch een voldaan gevoel, ondanks de twijfel in het begin. Komende maandag ga ik opnieuw "proberen", dan 3 lessen.

Intuïtief speelgoed, speciaal voor de Montessori methode

Mijn hoop is nu gevestigd op de campusdirecteur. Als hij toezegt, zal ik uiteindelijk één dag fulltime op Beltei werken en alle dagen parttime. De overige 4 dagen op Sun Montessori Kindergarten en 3 privélessen per week. Klinkt allemaal wat veel, maar ik houd nog steeds voldoende tijd voor AAA over en heb de weekends nog. Bovendien moet ik toch ooit eens wat opzij leggen, sparen heet dat...waarom?

Volgend jaar verloopt mijn paspoort. Ik zou het nieuw paspoort via de Nederlandse ambassade kunnen aanvragen, ware het niet dat daarbij in mijn geval een klein probleempje opduikt. Er is namelijk geen Nederlandse ambassade in Cambodja, wat wil zeggen dat ik de aanvraag in Bangkok (Thailand) zou moeten doen. De aanvraag moet vervolgens tezamen met het huidige paspoort worden opgestuurd en in Nederland worden verwerkt. Gedurende dat verwerken, wat ongeveer 2 tot 3 weken kan duren, kan ik niet terug naar Cambodja...zou niet weten hoe ik dat zonder paspoort zou moeten klaren. Dat betekent dat ik in die tijd niet kan werken en in het ergste geval 3 weken in Bangkok moet wachten terwijl mijn rekeningen toch gewoon doorlopen. Ik heb al berekend dat het gunstigste geval toch nog zo'n 1000 dollar zou kosten. Een ticket naar Nederland kost ongeveer hetzelfde...dus waarom dan niet meteen een échte vakantie ervan maken. Zo sla ik 2 vliegen in één klap. Ik vraag zelf in Nederland een paspoort aan en ik zie meteen mijn vrienden en familie weer es. Tegen die tijd heb ik ruim 3 jaar geen poot in Nederland gezet.

Verloopt Januari 2014

Enige extra kostenplaatje; Dara! Ik hoop dat het dit keer wel zal lukken om samen met Dara naar Nederland te komen. Het is een ticket meer, maar als hij niet mee zou kunnen heb ik er zelf ook niet zo'n zin in. Dara is net een klein kind, ik ken hem inmiddels van binnen en buiten. Als hij lang alleen moet zijn wordt hij ziek. Toen hij vorige week terug kwam van een weekje werken in Sihanoukville, de bekendste strandbestemming van Cambodja, was hij aan de diarree, leed aan slapeloosheid en bleef maar sms'jes sturen. Hij is nota bene in zijn eigen land..en dan nog...Ik was wel ff blij met 'n weekje rust en minder rommel in huis, ondanks het gemis. Zou het visum ook dit keer niet lukken, dan krijg ik een zure vakantiebeleving want hij zal me geen dag met rust laten. Enige probleem hierbij is juist de aanvraag. Ik woon en werk al meer dan 3 jaar niet meer in Nederland, dus we zijn afhankelijk van een derde persoon...welke we tot nu toe nog niet gevonden hebben. Het gaat puur om wat formaliteiten en een officiële uitnodiging...en vertrouwen, alle kosten vergoeden we uiteraard zelf. Dus mocht je ons ermee willen helpen, laat het me dan even weten. We hebben nog ruim een jaar de tijd, maar liever te vroeg dan te laat.

Plannen liggen al klaar, nu het visum nog!

Tot besluit...vorige week omschreef ik al de penibele financiële situatie waar Apsara Arts Association in verkeert. Jochen zoekt nog steeds naar een nieuwe sponsor in Duitsland en heeft goede hoop er een te vinden. Desondanks vergat ik zelf pardoes om hier op het blog om hulp te vragen. Lees het gerust even terug en kijk of je ons kunt helpen met het vinden van een nieuwe hoofdsponsor, of meerdere periodieke (maandelijkse) sponsoren voor het redden van de school. Het komt neer op ongeveer 10.000 dollar aan totale kosten per jaar, voor het redden van de dansopleiding (Cambodjaanse authentieke danskunst genaamd "Apsara") voor meer dan 100 kinderen. Alle giften en donaties die via "Stichting Cambodja-Kids" (wij bezitten ANBI status) lopen zijn belastingtechnisch aftrekbaar. Meer informatie kun je hier vinden, of op de website van de belastingdienst. Voor meer informatie over de stichting kun je altijd een bericht hier achterlaten of mailen naar mij via leisteen69@hotmail.com. Vergeet niet; we zijn blij met elk bedrag, want elke euro is er één!

Uw eenmalige gift of maandelijkse donatie kunt u overmaken op:

rekeningnummer 153954191 (Rabobank), ten name van "Stichting Cambodja-Kids"

Namens alle kids alvast hartelijk dank, ik moet nu snel naar mijn knutselklasje op AAA!

Tot snel...
   

Meer tegenslag, maar er gloort hoop!

O.K...daar zijn we weer!

Het houdt niet op. Laatst gaf ik al aan dat het niet altijd gemakkelijk is om ontwikkelingswerk te doen. De tegenslagen stapelen zich momenteel op. Gelukkig niet zozeer op persoonlijk vlak, maar de plannen staan net als de bouw even stil. Uiteraard geven we de moed niet op. Het zit zo...

Tis wel weer genoeg geweest met de tegenslagen!

Apsara Arts Association had tot voor kort een hoofdsponsor (genaamd KASUMISU)die begin dit jaar al de helft van het sponsorgeld had ingetrokken. Vanwege een flinke daling in sponsorinkomsten heeft KASUMISU vanaf begin deze maand alle donaties stopgezet. Een project in Afrika ging voor, helaas voor AAA. Het is begrijpelijk dat hulporganisaties soms noodgedwongen dit soort keuzes moeten maken, maar als het jouw organisatie betreft is het toch frustrerend en teleurstellend. Zelfs voor mij doet het 'n beetje pijn omdat ik er met mijn hart in zit en ze zo graag een voorspoedige toekomst gun...hier even een korte impressie van een les "Monkey-dance", hopelijk kan het door blijven gaan:

Afgelopen maand werden er al geen voorstellingen gegeven en de salarissen voor de leraren kunnen vanaf komende maand (morgen) niet meer betaald worden. Dit valt de familie erg zwaar en ze lopen met hun ziel onder de arm. Vooral Metry, de oprichtster (tevens mijn student) lijdt er zichtbaar onder, ziet haar droom in het water vallen. Teeneinderaad zijn ze van hun spaarcenten begonnen met de bouw van 2 extra ruimtes achter het meidenverblijf welke ze zouden kunnen verhuren als woonruimte, zodat ze in elk geval de vaste lasten van de school nog kunnen blijven betalen. Als dit mislukt, dan loopt het project voor de meiden ook serieus gevaar. Hier is tot nu toe al zo'n €2500 in geïnvesteerd, hopelijk geen weggegooid geld!

Tot nadere berichtgeving gesloten

Vanaf komende maand te huur (al zou ik er niet graag wonen)

 Jochen is inmiddels druk bezig een sponsor te zoeken in Duitsland, die de ondergang van "de Apsara-school" zou kunnen voorkomen. Het in werking stellen en onderhouden van het meidenverblijf kost ook elke maand geld en dat is ook niet zomaar even afgeschoven. Ik druk keihard mijn duimen dat het gaat lukken, want ik heb naast hart en ziel ook veel energie in het project gestoken. Het investeren in materieel en het voortzetten van de renovatie wordt bij deze dus nog even uitgesteld, wachtend op beter nieuws.

Ook mijn opgeleverde rouwbouw-klaslokaal blijft even zoals 't is

Buiten het feit dat me bij het horen van dit nieuws even de spreekwoordelijke deksel op de neus viel was ik vorige week behoorlijk verdrietig. Savin, een van mijn favoriete kids was van de ene op de andere dag ineens weg. De zoon van Metry legde me uit dat zijn tante hem nodig had in zijn geboortedorp. Waar het op neer komt is dat de familie geld nodig heeft en deze jongen daarvoor moet gaan werken. Hij is net 13 geworden. Kinderarbeid is in Cambodja de gewoonste zaak van de wereld en cultureel gezien zijn kinderen ruwweg een bron van inkomsten en oudedagsvoorziening. Voor de familie is het verder niet van belang of je een kind een betere toekomst biedt door middel van scholing, ze hebben het geld nú nodig, niet morgen! Wij westerlingen denken vaak toekomstgericht en daardoor kan ontwikkelingshulp vaak "doodlopen".

Savin tijdens zijn laatste uitstapje met AAA

Het is dus zaak om zorgvuldig af te wegen welk kind je kiest als je hulp biedt. In het geval van Savin verliest Metry een van haar beste dansers en ik een maatje. Metry kan hier niks aan veranderen omdat de familie het hoogste recht heeft, voogdij kennen ze in Cambodja niet. Savin was altijd erg behulpzaam met het opzetten van mijn activiteiten en hij genoot daar van. Hij voelde zich belangrijk en het had mij bijna een jaar gekost om zijn vertrouwen te winnen en een band met hem op te bouwen. 7 Jaar geleden waren hij en zijn zusje (Srey-nit) door AAA opgenomen omdat hun moeder psychische problemen had en haar kinderen verwaarloosde en sloeg. Srey-nit is één jaar jonger en heeft wat meer geluk, simpelweg omdat ze een meisje is. Die zijn minder geschikt voor zwaar werk, vandaar dat zij voorlopig nog wel een tijd zal blijven. Savin zal als 13 jarige misschien 25 dollar per maand thuis brengen voor behoorlijk zwaar werk. Zijn toekomst...? Ik wil er even niet aan denken...pfff!

Srey-nit (zusje Savin) oefent haar danspasjes

Ook Kanha heeft zichzelf weer enigszins in de penarie weten te brengen... Vorige week belde ze me voor het eerst sinds weken weer eens op. Meestal zit er dan iets niet in de haak of ze vraagt om geld, wat inderdaad het geval was. Ze vertelde dat ze wederom het huis van de zusters weer heeft verlaten om op zichzelf te gaan wonen. Met hulp van haar peetvader heeft ze een kamer gehuurd. Hij heeft voor 3 maanden betaald en daarna moet ze maar verder zien. Na het laatste gesprek met Jochen, dat prima was verlopen, had ze wederom roet in het eten gegooid via een aantal ontactische acties.

Nu dacht ze dat ze het feit dat ze er nu alleen voor staat kon gebruiken als pressiemiddel om mij verantwoordelijk te stellen voor haar dagelijkse levensbehoeften en eventuele schoolgeld. Allereerst moet ik zelf de eindjes aan elkaar knopen en ook al zou ik me het kunnen permitteren, dan zou ik het nochtans niet met geld doen. Bovendien blijven ze zich op die manier afhankelijk opstellen en blijft er van hun eigenwaarde en gedrevenheid helemaal niks meer over...en zo is het einde zoek. Als ze zelfstandig wil zijn zal ze ook zelf voor haar ammunitie moeten zorgen. "Als je peetvader 3 maanden huur kan ophoesten, moet hij ook maar je levensonderhoud bolwerken", zei ik enigszins met pijn in mijn hart. Ik had haar een hele tijd geleden al gewaarschuwd dat ik in een dergelijke situatie niet voor suikeroompje zou gaan spelen, maar ze had gehoopt dat ze door mij voor de leeuwen te gooien, ik wel overstag zou gaan, maar...zo zijn we helaas niet getrouwd!

Het komt niet zomaar uit de lucht gevallen!

Ik hoorde de hele week niks en ik hoopte met een portie ongerustheid in mijn hart de juiste keuze gemaakt te hebben door haar deze levensles te leren. Gisteren belde ze me dat ze een parttime baantje had gevonden door privélessen Engels te gaan geven. "Kun je me helpen broeder", vroeg ze vertwijfeld. "Ik wil zelf geld verdienen maar heb een boek nodig om les te kunnen geven". Dat vond ik een goede start, dus vandaag heb ik haar wat gekopieerd materiaal gebracht en een degelijk woordenboek en haar kort uitgelegd hoe ze het moet gaan aanpakken. Ik heb er wel eerlijk bijgezegd dat een boek je nog geen leraar maakt. "Je zult zelf ook hard moeten studeren om je studenten een stap voor te blijven".

Ik heb beloofd wat tijd vrij te maken om haar wat technieken bij te brengen in de hoop dat ze daarmee (voorlopig) in haar levensonderhoud kan voorzien. Ze krijgt $20 per maand voor 3 lessen per week, ik betwijfel of dat iets uithaalt, maar het is een poging waard. Ze moet daarvoor elke keer zo'n 4 kilometer heen en terug lopen (!), dus ik heb al voor mezelf besloten dat ze een fiets krijgt als ze blijft volhouden. Ik heb gister meteen een boek met bijbehorende instructie CD's gekocht, welke ik ook voor de Apsara-school zal gaan gebruiken, maar dat heb ik haar nog niet gezegd. Als ze ermee uit de voeten kan, krijgt ze het. Voor wat hoort wat!   

Een boek maakt je nog geen leraar!

De extra fulltime klas van de afgelopen maand heeft me toch een bak extra energie gekost. Ondanks alles ben ik de Apsara blijven bezoeken. Deze week vonden ze een vervanger. Ik ben blij toe, de vermoeidheid vind ik het extra geld niet waard om dit tot eind februari vol te blijven houden. Om wat lucht in mijn hoofd te creeeren ben ik vorig weekend Dara achterna gegaan naar Sihanoukville...ff weg uit Phnom Penh, frisse neus halen aan zee!

Het weer wilde niet zo meewerken

 Omdat maandag een nationale feestdag was, waren alle bussen volgeboekt die zaterdag. Alleen nog kaartjes voor half 3. Eerst Pitchu naar de zus van Dara gebracht. Daarna naar de kapper, bij de Apsara langs om uit te leggen dat ik die dag geen les kon komen geven. Alles op mijn elfendertigst dus. Om 2 uur begon het te stortregenen was plotseling mijn sleutelbos zoek (veel voorkomende stoornis), terwijl ik nog naar huis moest en plotseling toch nog aan de late kant dreigde te raken. Niet getreurd...de bus vertrok mede door het weer (zoals in inmiddels wel gewend ben) pas 'n uur later en ik kwam pas na achten op mijn bestemming aan.

FF bijkomen...nog gratis ook!

Dara moest van zijn werkgever een week werken in Sihanoukville om nieuwe hotels en guesthouses voor zijn online-boekingsbureau te werven. Seca was de dag ervoor al met Dara meegekomen. Kamers gratis, dus dat was een meevaller, zelfs het ontbijt was inclusief! Ja, mijn mannetje is goed in geld over de balk smijten, maar hij heeft ook grote overtuigingskracht. Het "Golden Sea Casino & Hotel" had hij laatst al aan de haak geslagen en hij had veel boekingen in de wacht gesleept, vandaar 3 gratis overnachtingen als bedankje!

Dara en Seca in de hal van "Golden Sea Hotel & Casino"

Kamer met zeezicht

Diezelfde avond nog naar "Eutopia", een soort "Baya Beach Club" maar dan buiten. Pompende muziek en zuipende toeristen die al dansend en drinkend af en toe een duik in het zwembad nemen, totdat ze uitgeteld zijn. Voor mij de eerste ervaring in "op stap zonder alcohol". In eerste instantie kwam ik wat moeizaam op gang maar toen de "betere" muziek zijn intrede deed, kwam ik toch los. Weer een nieuwe openbaring...het kan dus toch, plezier hebben zonder te zuipen...wat me de avond erop zelfs zonder problemen lukte, met een tonic in de hand!

Na-aper!

Alcoholvrije lol

Gekke-bekke-trekke

Zondagmorgen brommer huren...regen. Wachten bij de verhuur totdat het droog was, boek kopen, terug naar het hotel...weer regen, ruzie met de plakkende plastic regenjas...zeiknat! s' Middags naar het strand, lunch gekocht op de markt. Wordt gekookt in een soort gaarkeuken, je brengt de ingrediënten en zij koken het voor je tegen betaling van een vaste prijs per kilo...grappig.

Poseren bij het hakblok

Alsof het nog niet warm genoeg is

Lekker opgepeuzeld (ik vegetarisch) in een privé stek (soort kiosk langs het strand) en flink wat vers fruit na... In mijn boek gedoken, hangend in een geïmproviseerde hangmat (visnet in een boom, niet écht comfortabel) totdat het weer begon te miezelen. Een comfortabele strandtent gezocht, daar brak de zon door. Flink zeelucht opgeslagen in mijn lijf voor de terugkeer naar Phnom Penh...de volgende morgen alweer...kort maar krachtig, toch even genoten!

Hangplek voor onze picknick

Hmmm...de zon prikte toch nog ff door de wolken

Volgende punt...Pitchu! Ja, Dara en ik zijn verzot op ons klein beest...heb je uitgebreid diverse malen kunnen lezen...maar nu...help, Pitchu is zwanger! Ja ik weet, bij een hond zeg je drachtig...maar dat doet er even niet toe. Wat moet je er mee? Ik had me nog zo voorgenomen om haar niet te laten dekken. Toen ze vorige maand loops was, zei ik nog tegen Dara; "We moeten voorzichtig zijn, dus ik neem haar niet mee naar de Apsara-school, totdat het voorbij is". "Ach, kan geen kwaad", zei Dara. "Bovendien is Lulu (de hond van AAA en tevens Pitchu's vriendje) te groot voor haar". Nou, dat blijkt nu dus van niet! Pitchu gedroeg zich de afgelopen weken al wat vreemd en de laatste paar dagen leek haar buikje ineens groter en zijn haar tepels gezwollen.

dikke buik...opgezette tepels...

Het bezoek aan de dierenarts vanmorgen gaf de doorslag; ongeveer één maand drachtig. Weer een zorg erbij. Allereerst wil ik ze niet zelf houden. We nemen Pitchu het liefst overal mee naartoe en met 2 of meer honden wordt dat al gauw een probleem. Mijn grootste zorg als dierenliefhebber is het feit dat ik het beste voor de pups wil. Hard zoeken dus...goeie baasjes in Cambodja zijn nog zeldzaam. Honden zwerven vaak de hele dag op straat, een alledaags fenomeen in Cambodja waar ik niet blij van word. Daarbij komt nog dat Dara en ik tijdens het Cambodjaanse "Waterfestival" een week vakantie in Thailand gepland hebben, hotels en vliegtickets al geboekt!

...hiephiep hoera...wat moeten we ermee!?

Seca, beste vriendin van Dara heeft al aangeboden dat ze Pitchu en de pups (die dan ca. 1 maand oud zullen zijn) samen met haar familie zal opvangen. Seca houdt veel van honden, daar komt Pitchu tenslotte vanaf, maar het baart me toch zorgen. Bij haar ouders is het een komen en gaan van mensen (grote familie) en ik weet dat Seca er niet altijd zal zijn. Cambodjanen spelen graag te pas en te onpas met pups, ongeacht hun leeftijd. Pups hebben zeker de eerste 8 weken rust nodig en hun moeder en niet kinderen die met ze rondlopen alsof het levende teddybeertjes zijn, dat wil ik koste wat kost voorkomen...dus ik weet nog niet wat ik doe...misschien ga ik wel helemaal niet op vakantie!

Gaan we die stoelen bezetten of blijven we thuis...?

Dara heeft inmiddels samen met Seca een visum voor Europa aangevraagd. Via haar Spaanse baas bij de Franse ambassade. Zoals de meesten van jullie weten, werd de visumaanvraag die ik via mijn vader deed in 2010 toentertijd afgewezen. Als het Dara dit keer lukt, gaat hij misschien naar Spanje in December. Hij wil dat ik dan mee ga en dat we daarna ook Nederland bezoeken. Hij heeft vaak grote dromen... Ik moet gewoon werken, ik kan niet zomaar even 'n maandje af nemen (korter vind ik zinloos) en hopen dat ik daarna weer gewoon met m'n werk verder kan gaan, ik heb namelijk geen contract. De rekeningen en huur lopen ook door en bovendien zijn tickets vrij duur als je je geld in dollars verdient. Ik heb wel genoeg gespaard voor ons reisje Thailand maar een maandje Nederland is toch ff een heel ander verhaal. Ik wacht het allemaal maar even af en we zien wel waar het heen gaat...