Venloop initiatief & slecht nieuws

Hallo lieve lezers,

Ik heb een tijdje niks van me laten horen omdat ik in zak en as zat. Daarover vertel ik jullie zo meer. Allereerst ga ik jullie vertellen over een blijde verrassing die mij ten deel viel na afgelopen blogbericht.

Ik kreeg een mail van Tim Josten (inmiddels ex-vriend van mijn zusje, kwam daar mede door de mail achter) over het feit dat hij aan de 10 kilometer van de "Venloop" ging mee doen. Op zich niet zo bijzonder aangezien er 30.000 mensen mee rennen, maar meer om het briljante idee dat hij van de gelegenheid gebruik had gemaakt er een sponsorloop van te maken, voor "Cambodja-kids"! Het was een beetje kort dag want hij mailde me een dag van tevoren voor het logo, wat ik uiteraard weer niet kon vinden op mijn "ge-herinstalleerde"  laptop.

Rennuh...

Loopnummer

Medalie ;-)

 Dus teeneinderaad de foto die voor het logo is gebruikt maar gemaild. Tim liet er een t-shirt van drukken met het blog-adres eronder (en erboven), en laat ik even met trots vermelden dat hij de "loop" met glans finishte...en nog een goede tijd ook; 56 minuten, 22 seconden! Tim had het initiatief op heel korte termijn opgezet. Hij was overigens te laat met inschrijven maar kon het loopnummer van een bekende overnemen. Dankzij dat geluk wist hij meer dan €200,= op te halen voor de kansarme jeugd van Cambodja. Namens mij en de kids...bedankt Tim...je bent 'n kei!

Finish!!!

Het shirt

 Afgelopen 30 maart werd ik totaal knock-out geslagen door nieuws uit Venlo. Ik kreeg een telefoontje van mijn vader...hij klonk zoals ik hem nog nooit eerder gehoord heb. Het voelde vreemd. Voordat ik kon nadenken over de spanning in zijn stem, zei hij; "Ik heb heel erg slecht nieuws", je broertje Danny (voor degenen die hem niet kennen, hij is "officieel" mijn stiefbroer) heeft longkanker...bam! alsof iemand me zo in mijn gezicht schopte...stilte...wel een halve minuut lang..."ik weet niet wat ik moet zeggen pap". Op zulk nieuws is elk woord een waardeloze trilling in het luchtledige. Ik kan me ook niet meer zo goed herinneren wat ik allemaal gezegd heb...ik was volkomen in shock. "Laat je me horen als er nieuws is?" "Doe ik jongen", hoorde ik zuchtend aan de andere kant van de lijn.

De daarop volgende 3 nachten heb ik geen oog dicht gedaan en ik kwam als een zombie op school aan en sleepte me door de uren heen. Wat moet ik nu? Naar Venlo? En dan? Denken, denken, denken "ohne ende". Ik kan niks met die verdomde 9500 kilometer tussen hier en Venlo. Je zegt ook niet zomaar ff; ik kom er aan...ik heb niet eens genoeg geld voor een retourtje Bangkok, laat staan Amsterdam of Düsseldorf...een week lang schoten er honderden flashbacks door mijn hoofd en soms kreeg ik de meest absurde ideeën. Alles hier opgeven en terug, geld lenen van familie. Maar dan...Dara achterlaten...mijn dromen opgeven...ik wist niet meer wat voor of achter was. Ik kon niet eens huilen, het was alsof iemand mijn emotie-kraan had dichtgedraaid.

Totdat ik na een dikke week bij zinnen kwam en heel rationeel op internet naar "longkanker" Google-de. Ik las aan een stuk door en zag vreemde namen, codes en tabellen. Terwijl ik de tabel overlevingskansen doorspitte, schoot er een rilling door mijn hele lijf en begonnen de tranen spontaan te stromen...feiten, statistieken, kansen...bestralen, opereren, chemo...ik werd er duizelig van. Ik ga hier geen opsommingen geven, daar heeft niemand wat aan. Pas na een week kon ik de moed opbrengen om mijn vader het huidige nummer van Danny te vragen om hem in elk geval een bericht te sturen hoe machteloos ik me voelde...zo ver weg van hem. Het antwoord duurde een dag of wat (ik dacht nog dat de zoveelste sms niet door mijn mobiele aanbieder was verzonden, zoals gewoonlijk!) en gaf mij een enorme opluchting die mij opnieuw in tranen deed uitbarstte terwijl ik het aan Dara voorlas. De kracht van zijn antwoord haalde mij in een ruk uit de put die ik inmiddels had geschapen.

"Ik zie de dingen ineens zo anders...ik geniet van de kleinste dingen en ik ben opnieuw verliefd..." Woorden die ik al eerder mensen heb horen zeggen die ineens oog in oog met de dood staan. Ik had hem willen troosten, maar in plaats daarvan troostte hij mij. Het goede nieuws (in zoverre je dat zo mag noemen) is dat hij vanaf komende maandag 3 dagen lang chemo krijgt. Chemo is voor longkanker-patiënten vaak al niet meer mogelijk, dus dat bedoel ik met goed nieuws. "Danny, lievert...ik ben dichtbij met mijn hart en ziel, al is mijn lijf in Cambodja...ik straal al mijn liefde naar je toe!

...en toch moeten we ook zeker blijven lachen!

Ik ben even leeg...energie om verder te schrijven is op. Morgen ga ik verder waar ik gebleven was